Πηγαίνοντας για την Λάγια

Ροβολώντας κατά την μεριά του Ταινάρου, περνάς απ όξω του Γερολιμένα, και τραβάς για Άλικα. Δεξιά σου το απέραντο γαλάζιο σε πλήρη αρμονία με τρόχαλα, κοτρώνια, ξεραϊλα και ανεμόμυλους! Διάσπαρτα γελάδια και μοσχάρια, χορεύουν ζεϊμπέκικο, ψάχνοντας να βρουν λίγο χορτάρι να γεμίσουν τις άδειες κοιλιές τους. Αριστερά σου ο Σαγγιάς, μεγαλοπρεπής, παρατηρεί το πέλαγος, να δει το πήγαινε- έλα των πουλιών! Χαρούμενος, που τον διαλέγουν για να ξαποστάσουν, για να ακούσει άλλη μια φορά το κελαϊδισμά τους! να ακούσει τα ερωτικά καλέσματά τους, και να απολαύσει τις ερωτοτροπίες τους για το ζευγάρωμα.

Κάτι σε κάνει να τραβήξεις ανηφοριακά, κατά τα Τσικαλιά, να περάσεις τα Μουντανίστικα, και να καταλήξεις στη Λάγια. Ναι στη Λάγια. Εκεί, πάνω στο κορφοβούνι του Σαγγιά, να αγναντέψεις το Αιγαίο, προσηλιακά, από την Ανατολή μέχρι την Δύση ακούγοντας τη μουσική του τρόχαλου που γλιστρά τον κατήφορο από το πόδι του αγριογέλαδου, το σφύριγμα του τσοπάνη, το κελάϊδισμα των πουλιών, και το ντο-ρε-μι από το σφυροκάλεμο κάποιου γλύπτη που παλεύει να αποτυπώσει στην πέτρα τα σωψύχια του!

 

Διαβάστε περισσότερα: ΕΔΩ